Omdat we dit al een jaar doen hebben we heel wat dromen zien komen en zien gaan. De lege panden op de Voorstraat lijken meer dan eens te zuchten wanneer er voor de zoveelste keer een nieuw gat in hun muren wordt geboord en zij onderdak moeten bieden aan mensen die tegen beter weten in hun inboedel uitstallen. Ook ik zucht soms, denkend aan de uitzichtloze situatie waarin we als individu, maar soms ook als stad, lijken te zitten.
Wanneer we op het Scheffersplein lopen en ik haar voor de zoveelste keer vertel dat het eigenlijk geen plein maar een brug is, wordt mijn aandacht getrokken door een ronddraaiende blauwe plumeau. De plumeau komt bij elk rondje dat hij maakt tegen een tandartsstoel aan en wordt vergezeld door roodwitte linten die aan een ventilator zijn vastgemaakt.
“Hier haalden we toch altijd zo’n veel te dure smoothie en een broodje met kruidenroomkaas?”, zeg ik terwijl ik de etalage aandachtig bekijk. Mijn vriendin lacht en wijst naar de stickers rechtsonder. “Etalage.art. Wat zou dat zijn?” Enthousiast als ik ben wanneer ik (minimaal een deel van) mijn eigen naam tegenkom, zoek ik het op.
Etalage.art is een project van SBK (Stichting Beeldende Kunst), DOOR en Iconoclash om de leegstand in onze historische binnenstad een doel te geven. Het cijfer 1 op de etalage doet vermoeden dat er meer etalages zijn. Na het zien van een ijzeren cactus, een halve schedel, bruistabletten waar (alweer) een deel van mijn naam opstaat en een dode man met voor hem een onthoofde duif, zetten we onze tocht voort. Een rondje om de V&D heeft de vicieuze cirkel doorbroken en geeft niet alleen mij, maar ook de rest van de stad, hoop op een betere tijd.