Veldboer richtte de stichting op in 2007 om de laatste wensen van terminale, immobiele patiënten in vervulling te laten gaan. Daarmee wilde hij een aanvulling zijn op de palliatieve zorg. Veldboer, zelf ambulancechauffeur, kwam op het idee tijdens een ambulancerit in Rotterdam, toen een patiënt hem vertelde dat hij graag nog één keer op een schip zou varen. Die wens ging in vervulling.
Bij onze mediapartner Rijnmond stroomden de bijzondere herinneringen de afgelopen week binnen:
Afscheid in Benidorm
Ramona van den Heuvel stuurde een laatste wens van haar vader in: nog een laatste keer naar Benidorm om afscheid te nemen van familie. "Een paar dagen later ging de telefoon. 'Hallo met Kees', klonk het, 'kan ik even langskomen in verband met de wens?'" Een dag later zat hij aan het bed van Ramona's vader. "Dus jij wilt naar Spanje? Nou is goed, laat maar weten wanneer je wil."
Een paar weken later stonden Kees en zijn vrouw Ineke met een ambulance op een vroege vrijdagochtend voor de deur. "Daar gingen we, het was onwerkelijk. Het voelde als een droom, een magische reis die ik samen met mijn vader nog één keer mocht meemaken. We hebben daar hele mooie dagen gehad."
De vader van Ramona wilde ook nog een keer naar de top van de berg. "Wij reden naar boven naar de parkeerplaats voor het uitzicht. De rest moest je lopen, om daadwerkelijk bij het kruis op de top te komen. Dat was onmogelijk in onze ogen, maar Kees zei: 'je denkt toch niet dat ik helemaal naar Spanje rijd om je op een parkeerplaats te zetten? Kom op, dat wordt geregeld.' In een speciale stoel werd mijn vader vastgezet en hebben we hem op pure wilskracht omhoog getild. Nooit zullen we dat vergeten, het was een prachtige laatste reis. Kees en Ineke hebben wij voor eeuwig in ons hart gesloten."
Kees voor de klas
Anouk Ouwehand is al vanaf de basisschool bevriend met de dochter van Kees. "Ik kwam er minimaal vier keer per week over de vloer en ben nog met ze op vakantie geweest naar Zwitserland. Ik vond het werk van Kees altijd heel inspirerend. Als klein meisje had je dat niet zo door, maar als je terugkijkt... hoe het begon en dat het zo bizar groot groeit, dat vind ik heel mooi."
De laatste keer dat Anouk Kees persoonlijk sprak, was op haar basisschool. Daar staat ze als onderwijsassistent voor de klas. "Daar werkten we aan het thema ambulance. Toen is hij met zijn vrouw Ineke bij ons langs geweest en heeft hij aan onze leerlingen een presentatie gegeven. Ze mochten een kijkje nemen in de ambulance. De kinderen waren super enthousiast, ze deden het ook erg leuk, met een mascottebeer. Het was een inspirerende man die altijd klaar stond voor iedereen."
Nieuwe ambulance
Ook Rinie Heij schrok van het bericht van het overlijden van Kees. Ze heeft warme herinneringen aan Stichting Ambulance Wens. "Mijn zus is in 2015 overleden, zo kwam ik met Kees in contact. Met twee broeders zijn we helemaal naar de Watervallen van Coo in België gereden. Na haar overlijden mocht ik een groot bedrag langsbrengen bij de stichting in Rhoon. Kees liet me toen het wagenpark zien. Wat was hij enthousiast over de nieuwe ambulance! Hij glunderde helemaal. Dit staat nog steeds in m'n geheugen gegrift. Hij zal erg gemist worden."
Laatste huiskamerconcert
De vader van Deborah de Roode was pianist en organist. "Helaas te vroeg overleden aan die kloteziekte kanker. Hij had als wens om nog éénmaal met al zijn muziekvrienden en familie bij elkaar te komen voor een huiskamerconcert. De Stichting Ambulance Wens heeft mijn vader toen heen- en teruggebracht met een ambulance. Een week later is hij overleden."
De berg op
De man van Jannie Veldhuis kreeg in 2011 te horen dat hij een ongeneeslijke hersentumor had. Hij was net met vervroegd pensioen. Een maand later hoorde Jannie dat ze zelf borstkanker had, met uitzaaiingen in haar lymfeklieren. "In februari 2012 besloten vrienden van onze zoon Joost om de Alpe d'Huzes te gaan rijden en beklimming 5 en 6 aan ons op te dragen. Meteen gaf mijn man te kennen dat hij daar graag bij wilde zijn. Ik wist dat zijn wens niet in te willigen was, gezien zijn lichamelijke conditie. Vriendin Anita nam - zonder dat wij het wisten - contact op met Kees Veldboer. Al heel snel kreeg ze antwoord van Kees: hij ging het regelen. Zo kon het gebeuren dat 6 juni 2012, vroeg in de morgen, een ambulance voorreed met twee fantastische vrijwilligers: Ad en Kees. Die reden mijn man, mij en vriendin Anita naar Frankrijk en zo kon Jan op 7 juni onder motorescorte de Alpe op. De vrienden van onze zoon reden voor ons. Een heel emotionele, onvergetelijke belevenis die wij nooit meer zullen vergeten."
Herinneringen van een verpleegkundige
Suzan Dirkx kon het bericht van het overlijden van Kees eerst absoluut niet geloven. "In 2008 woonden mijn man en ik in Canada voor zijn werk. Door privé-omstandigheden woonde ik het laatste jaar steeds een maand in Nederland (Leiden) en een maand in Calgary. In een verpleegkundig tijdschrift las ik over Kees en zijn Ambulance Wens. Natuurlijk kon ik het, als verpleegkundige, niet laten om te reageren. Als ik in Nederland was, had ik tijd genoeg om voor Kees te rijden. En zo heb ik vele wensen gedaan: nog een paar dagen naar Disney bij Parijs, nog even naar het strand, naar een uitvaart van een geliefde, naar de dierentuin, naar Feyenoord (zelfs vanuit Groningen), naar een speciale kerkdienst, naar de verjaardag van een kleinkind, naar Schiermonnikoog (waar geen auto's mogen komen maar onze ambulance wel), met de nieuwe veerboot heen en weer naar Texel."
"Een heel jong meisje dat nog een keer naar school wilde vond ik heel indrukwekkend. Zo veel kinderen willen helemaal niet naar school. En de wens mogen doen met een jong kind dat 'gewoon' nog een keer naar haar vriendinnetjes en leerkrachten wil. Ik hoop nog veel ritten voor de stichting te kunnen en mogen doen. Het verrijkt je eigen kijk op het leven en iedere keer weer realiseer ik me dat je van het leven moet proberen te genieten, want het kan zomaar afgelopen zijn."
Inmiddels zijn meer dan 16.000 wensen vervuld en het concept is in meerdere landen overgenomen. Veldboer werd in 2016 door de BBC uitgeroepen tot