Bij boer Evert kunnen gezinnen die in armoede leven gratis op vakantie

De snelweg af, een kronkelige 80-weg volgen en vervolgens een keer of wat links- of rechtsaf. Voor mensen die niet bekend zijn in de regio, is het verraderlijk makkelijk om verdwaald te raken in het platte en polderachtige landschap van Oud-Alblas. Alleen als je gericht zoekt, valt een cluster aan witte caravans en grijze voortenten op. Omgeven door een zee van groene weide, staat daar pop-upcamping de Alblashoeve.

Met een grote lach stapt Willemieke van Wingerden van de christelijke Vereniging Dabar Alblasserwaard uit de ontbijttent in de stralende zon. De campingkerk, geleidt door Willemieke die als zogenoemd campingpastoor dient, is al geweest. Het is tijd voor de rest van het dagprogramma.

In de witte partytent achter haar staan een aantal houten klaptafels en banken opgesteld. Op een krijtbord valt af te lezen dat de ‘kinder- en tienerclub’ op het punt van beginnen staat. “Het is bijna de laatste dag voor deze mensen”, vertelt Willemieke aan Rijnmond over deze lichting met campinggasten. De groep van zo’n dertig personen mag nog één dag op het weiland van boer Evert blijven.

Daarna is het aan de vrijwilligers om de boel razendsnel op te ruimen en klaar te maken voor een nieuwe lichting gasten. Dat gaat inmiddels routinematig: elke week nieuwe gasten, allemaal met een behoorlijk krap budget.

“De mensen die hier komen, zijn al lange tijd niet meer op vakantie geweest”, legt campingpastoor Willemieke uit. “Het gaat om mensen die langdurig in armoede leven. Voor zulke gezinnen is het moeilijk om deel te nemen aan de samenleving. Dat doet iets met je mens-zijn, met je eigenwaarde.” Door die mensen een vakantie aan te bieden, hopen de vrijwilligers op de camping hen te ontdoen van zorgen.

“Door alles voor ze te regelen”, vervolgt Willemieke haar verhaal. “Van het eten tot het sanitair, de caravans tot het vermaak. We zetten alles op in een korte tijd. De gasten hoeven alleen maar deze kant op te komen, maar soms helpen we daar ook bij.”

En hoe de camping bevalt? Dat kan natuurlijk het beste worden verteld door de gasten zelf, die erg te spreken zijn over de rust die het Molenlandse met zich meebrengt. Eén van hen is de 39-jarige Luinel, afkomstig uit Mozambique en nu woonachtig in Rotterdam-Zuid.

“Daar was ik een boer”, vertelt hij over de tijd voordat hij naar Nederland verhuisde. “Dat mijn kinderen nu kennis kunnen maken met verschillende dieren, midden in de natuur, is heel bijzonder.”

Maar dat is volgens hem niet de enige reden waarom camping Alblashoeve belangrijk is. “Dat we nu op vakantie kunnen, betekent dat mijn kinderen na de zomer ook op school een verhaal te vertellen hebben.”

Als dat niet het geval was, zou dat volgens Luinel voor pijnlijke momenten kunnen zorgen. “Je wil je kind het gunnen om mee kunnen praten met klasgenoten.”

Ook de 33-jarige Natelly, geboren en getogen Rotterdamse, zegt dat de camping een verademing is. Ze is samen met haar 9-jarige zoontje op vakantie, en staat met haar tent helemaal linksachter op het terrein. “Maar we zijn niet vaak bij de tent, hoor. Het is veel leuker om actief te zijn en met iedereen te praten.”

“Ik merk aan alles dat mijn kind beter in zijn vel zit, hij leeft op. In de stad is hij heel druk en soms gefrustreerd. Hier kan hij zijn energie kwijt en ontspant hij.”

Maar ook op spiritueel vlak raakt Natelly geïnspireerd. “Ik ben gelovig opgevoed en ging vroeger regelmatig naar de kerk. Op een gegeven moment ben ik daarmee gestopt.” Het geloof is Natelly naar eigen zeggen nooit verloren. Haar leven kreeg alleen een andere invulling: ze kreeg een kind, er moest brood op de plank en de dagen werden simpelweg drukker.

Het religieuze tintje van camping Alblashoeve is daarom prettig voor Natelly. “Het doet me denken aan hoe fijn de weekenden waren in de kerk”, blikt de moeder terug. Ze wil hetzelfde voor haar zoon. “Dus ik ga kijken of we weer naar de kerk kunnen gaan.”

Religieus zijn is overigens geen pre om welkom te zijn op de camping, zegt campingpastoor Willemieke. “We bidden wel, maar daar hoef je natuurlijk niet bij te zijn.” Toch zijn er genoeg initiatieven om het groepsgevoel te stimuleren. “We doen van alles samen. Zingen bijvoorbeeld, en laatst waren we naar een pluktuin met alle moeders.”

Het zijn momenten van rust, zegt Willemieke. “We willen iedereen, en zeker de moeders, ook even een rustmoment gunnen. Voor sommige vrouwen is het zó lang geleden dat ze iets voor zichzelf hebben gedaan. Het is mooi om te zien hoe zij genieten van die momenten.”

Wat die uitjes, ontspanmomenten en 'tiptop-in-orde-camping' allemaal mogelijk maakt, is een leger aan vrijwilligers en betrokken buurtbewoners. “Alles wat je ziet en wat we doen, is gedoneerd of gratis aangeboden”, vertelt Willemieke.

De campinggasten op het terrein van boer Evert worden ieder jaar hartelijk ontvangen door bewoners van Oud-Alblas. En ieder jaar sluiten er meer buurtbewoners aan om de camping, en alles daaromheen, op poten te zetten.

“Dat groepsgevoel merk je direct”, zegt campinggast Luinel. “Het is heel fijn dat alle mensen uit Oud-Alblas zo mee willen helpen.” Het liefst zou hij er nog een week aan vast plakken, zegt hij gekscherend. Ergens is een ondertoon op te merken die verraadt dat hij het stiekem ook wel meent.

Ook Natelly sluit zich daarbij aan. “We willen nog helemaal niet terug”, lacht ze. “Volgend jaar komen we gewoon weer, hoor.”

“We kunnen mensen helaas niet ieder jaar laten terugkomen”, vertelt Willemieke over de wens van Luinel en Natelly. “We hanteren als regel dat gezinnen minstens een jaar niet op vakantie zijn geweest.”

Misschien dat het in de tussentijd financieel wat beter gaat, is het idee. Willemieke glimlacht: “Het klinkt cru, maar ik hoop dat ik alle gezinnen hier dan niet meer hoef te zien.”