"Tachtig man kan ik hier kwijt", gebaart hij naar de lege stoelen en tafels. Ze staan allemaal uitgestald. Alleen de stalen koorden moeten eraf, en dan kunnen er gasten neerstrijken. "Met Pasen open, daar hoopte ik op", begint Verburgh, om al snel al hoofdschuddend op zijn woorden terug te komen. "Nee, ik heb eigenlijk geen hoop.
Van nature is de ondernemer een optimistisch persoon, maar dat wordt hem nu aardig lastig gemaakt. "Ik heb wel geleerd een beetje sceptisch te blijven. Elke keer worden er dingen beloofd en gezegd... Ik heb wel geleerd dat het heel vaak niet doorgaat."
TerrasklaarNadat zijn restaurant al maanden dichtzit, is hij er inmiddels 'helemaal klaar mee'. "Ik spreek ook namens mijn werknemers: ze willen knallen, tekeergaan." Ondanks het feit dat ze éigenlijk wel wisten dat het 'm niet zou gaan worden, hebben ze tóch alles klaargezet. "Zij geloven er nog wel in, meer dan ik." Verburgh haalt z'n schouders op. "Ze zeiden tegen me: Alex, we gaan tóch alles klaarzetten."
Eigenlijk vindt hij het ook wel leuk, dat terras zo startklaar. "Het is ook leuk voor de gasten, die lopen langs en zien dat het terras klaarstaat. Stukje uitstraling van je zaak en een stukje hoop voor de omgeving."
Ondertussen is het een kwestie van bezig blijven. "Het enige wat we kunnen doen is dingen bedenken voor de take away. Dat is meer bedoeld om bezig te blijven en de sociale contacten te onderhouden." En dat werkt, want de vaste gasten komen soms wel drie keer per week langs. "Dat zij blijven terugkomen om ons te steunen, dat geeft een heel goed gevoel."
