'Tot tranen toe geroerd, wat prachtig dat ze dit mogelijk hebben gemaakt', schrijft Nanny Hunting op Facebook. Dit raakt de kern van veel reacties. Ziekenhuismedewerkers en naasten van Natascha die het afscheid regelden krijgen van duizenden mensen lof toegezwaaid. Het is een ware stroom aan duimpjes, hartjes en liefdevolle reacties. De hele actie blijkt nota bene een spontane ingeving op letterlijk het allerlaatste moment.
Natascha's man Herman Edelman zag het ook niet helemaal aankomen, vertelt hij. Het ziekenhuis had hem, bijna twee maanden na het overlijden van zijn vrouw, gevraagd of ze de beelden op hun sociale media mochten delen. In 26 seconden is te zien hoe aan de achterzijde van het Dordtse ziekenhuis de ruiter en haar trouwe paard elkaar ontmoeten, voor het laatst. "Natascha had zoveel reacties fantastisch gevonden. Ze hield enorm veel van dieren. Ik denk dat ze iedereen zo'n afscheid gunde."
Gek op dieren
Natascha Schot uit Barendrecht is al gek op dieren als Herman haar voor het eerst ontmoet. "Ik werkte bij de groenteboer op de dijk, zij kwam als 13-jarige geregeld langs met haar moeder." Ze doet als kind dan al niets liever dan een bezoek brengen aan de kinderboerderij, vertelt haar moeder later tijdens het afscheid. Een paar jaar woont Natascha vervolgens buiten Barendrecht, maar ze keert terug. Herman: "Nu zagen we elkaar in het uitgaansleven, ze herkende me nog. Ik viel voor haar. Vond haar positief en enthousiast." De liefde blijkt wederzijds. Als Natascha zeventien is krijgen ze verkering. Op de dag van haar overlijden zijn ze dertig jaar samen.
"We hadden honden, katten en paarden", vertelt Herman, "maar haar grootste liefde waren de paarden." Zo is haar spierwitte Fernando jarenlang het 'paard van Sinterklaas' in Barendrecht. Ook vriendin Femke Weijers heeft mooie herinneringen aan Natascha: "Ik heb honderden foto's waar ze mijn honden helemaal plat zoent", zegt ze vanuit Duitsland. "Toen een van mijn meest geliefde honden overleed, heeft ze zes uur met me zitten huilen aan de telefoon. Wie doet dat nu? De meeste zeggen: 'wat zielig voor je hond' en dat is het dan. Zij begreep hoe ik me voelde."
Femke leert Natascha ruim twintig jaar geleden kennen op een pensionstal in Rhoon. "Toen ik haar leerde kennen zat ze in een rolstoel. Natas was lief en enthousiast en we zijn samen gaan rijden. Steeds vaker en het ging steeds beter. Herman: "Ze was sterk, ook al was ze ziek. Een doorzetter die niet stopt bij tegenslagen." Een groot deel van haar leven lijdt Natascha aan de hersenziekte Multiple Sclerose. Voortbewegen gaat, maar wel steeds moeizamer.
"Dit jaar ging het helaas hard achteruit", blikt Herman terug. Er zijn open wonden en er wordt een been geamputeerd. Paard Lieuwe woont op de boerderij van Femke, die verhuist naar de Duitse deelstaat Nedersaksen naast Groningen. Ze gaat er een paar keer per jaar een week logeren. Maar Herman raakt ook ernstig ziek en kan Natascha drie jaar lang niet naar Duitsland rijden. Ze zien elkaar dus niet. Gelukkig herstelt Herman.