De 21-jarige Dordtenaar heeft een verleden bij The Hawks, net als een groot deel van zijn familie. Onder toeziend oog van een groot deel van deze honkbalgekke familie won hij op zaterdagavond 12 augustus in het Oostenrijkse Wiener Neustadt de titel. Tot zijn negentiende speelde Marnix in het bij The Hawks, waarvan vier jaar in het eerste elftal. Dat komt uit in de tweede klasse, daarom vertrok Marnix twee jaar geleden naar Twins in Oosterhout om in de nationale hoofdklasse te gaan spelen.
Honkbal-onwaardig
Die beslissing heeft hem geen windeieren gelegd. Hij werd geselecteerd voor het Koninkrijksteam onder 23, waarmee hij zich dus kroonde tot Europameister door de Engelse ploeg met klinkende cijfers te verslaan. Hoewel de finale volgens Ruben eigenlijk niet gekwalificeerd mag worden als honkbalwedstrijd: “het was eigenlijk een honkbal-onwaardige pot”, mag dat de pret niet drukken.
Om de finale te bereiken rekende het Koninkrijksteam in de groepsfase af met Oostenrijk (1-8), Tjechië (2-1) en latere finale-opponent Groot-Brittanië (0-1). Daarna werd in een knotsgekke wedstrijd het Franse team met 5-6 naar huis gestuurd. Gevraagd naar zijn meest memorabele moment van het toernooi beginnen de ogen van de jonge outfielder te glimmen: “In de halve finale wonnen we uiteindelijk met één punt verschil van Frankrijk. Dat gebeurde in de laatste inning, dus meteen na dat winnende punt was de wedstrijd voorbij, een soort buzzer beater zoals ze dat in het basketbal zo mooi noemen. En dan begin je met z’n allen naar de persoon die de winnende hit heeft geslagen te rennen en te juichen, ja dat is wel heel erg mooi.”
Halve finales zijn volgens Ruben in het honkbal sowieso zwaardere wedstrijden dan finales. “Dan stellen de teams hun beste slagmannen en veldspelers op om die finale te bereiken. Een finale is lastig, beide teams zijn nerveus en hebben veel energie verspeeld gedurende het toernooi. Dat zorgt meestal niet voor het beste honkbal.”