Waar dat er tot 29 mei 1974 eigenlijk altijd vrij ontspannen aan toeging, was dat op die bewuste dag heel anders. “Bij ons was er nog geen sprake van ME of een speciale toepassing van geweld in en rond het stadion. Dat kenden we helemaal niet. We liepen daar in normaal uniform, zo reguleerden we de wedstrijden. Voor 1974 dan.”
'Een mensonterend tafereel'
De beroemde tv-commentator Herman Kuiphof omschreef de ongeregeldheden die plaatsvonden in De Kuip als ‘een mensonterend tafereel’. Voor vrijwel iedereen die het supportersgeweld van dichtbij meemaakte, was het een nieuwe én traumatische ervaring. Onbezorgd naar het voetbal gaan? Dat was opeens geen vanzelfsprekendheid meer, werd ook in de jaren die volgden duidelijk.
Een halfuur voor het begin van de finale ging het in De Kuip goed mis. Nadat eerder al de nodige flessen door de lucht vlogen, werden in het uitvak stoeltjes afgebroken en vanaf de tweede ring naar beneden gegooid. Vlaggen worden in brand gestoken en hekken worden gesloopt. Op meerdere plekken ontstaan hachelijke situaties.
Verschillende supporters lopen botbreuken en hoofdwonden op. Er zijn op de tweede ring bovendien confrontaties met Feyenoord-fans, waarbij door de Engelsen – zo blijkt uit latere politierapporten - ijzeren pijpen, riemen en messen als wapen werden gebruikt.
Dat weet de politie op dat moment alleen nog niet. Zoveel agressie en geweld bij een voetbalwedstrijd had men in Nederland nog niet eerder meegemaakt, vertelt De Vlieger. Agenten hadden geen idee in welke poel van grimmigheid ze even later terecht zouden komen.
“Er moest wel wat gebeuren, maar wij waren eigenlijk met veel te weinig agenten om een vak met duizenden mensen zomaar te kunnen betreden. We hadden geen idee wat ons te wachten stond. Er werd een groepje jonge dienders samengesteld – ik geloof een stuk of 6 – die naar vak GG moest.”
Onder hen dus ook De Vlieger, die op dat moment nog niet wist dat hij later dankbaar mocht zijn dat hij dat kan na vertellen. “Je komt op een gegeven moment door die grote klapdeuren bij het uitvak, maar hebt daarboven gelijk al mensen zitten. Ze sloegen met ijzeren staven naar iedereen die het vak binnenkwam. Kennelijk heb ik van één van die gasten een klap op mijn hoofd gekregen.”
Schedelbasisfractuur
Bij De Vlieger ging vrijwel direct het licht uit. Het gevolg van die enorme klap op zijn hoofd was ook niet mals. Hij liep een schedelbasisfractuur op. Wonderwel slaagde De Vlieger er nog wel in om zichzelf in veiligheid te brengen, maar hoe hij dat heeft gedaan? Joost mag het weten.
“Ik ben kennelijk uit mezelf naar beneden gestrompeld. Later heb ik gehoord dat ik daar ben aangetroffen door een collega die me naar Max Abarbanel, de clubarts van Feyenoord, heeft gebracht. Abarbanel heeft me toen laten overbrengen naar het Clara Ziekenhuis. Ik weet er niks meer van.”
Op het moment dat De Vlieger met spoed naar het ziekenhuis wordt gebracht, wordt door de politieleiding besloten het vak met Engelsen leeg te vegen. “Het was eigenlijk het stomste wat je maar kan doen om daar maar met zes man naar boven te gaan”, blikt De Vlieger terug. “In de pauze zijn er 30, 40 agenten die kant op gegaan en zij hebben het hele vak leeg geslagen, waardoor er ook bij de Engelsen veel gewonden waren.”
Aan het eind van de avond stond de teller op 150 gewonden. Ambulances reden af en aan. Zeker 100 mensen moesten naar het ziekenhuis.
De Vlieger lag daar uiteindelijk veertien dagen voordat hij werd ontslagen. In september kon hij weer voorzichtig aan het werk, maar stadiondiensten draaide hij sindsdien niet meer. Vanaf begin 1975 ging hij aan de slag bij de recherche.
40 jaar lang geen bezoek aan De Kuip
De huiveringwekkende gebeurtenissen maakten op veel voetbalfans veel indruk. Verhalen van mensen die De Kuip voor enige of langere tijd vaarwel hebben gezegd, zijn niet op twee handen te tellen. “Ik had dat eerlijk gezegd ook”, zegt De Vlieger.
Liefst 40 jaar lang kwam hij niet meer in De Kuip. “Totdat mijn jongste zoon me een keer uitnodigde om met hem mee te gaan. Dat heb ik gedaan, maar dat vond ik wel spannend.”