Van gewapende arrestaties tot het voorkomen van zelfmoord: Wouter fotografeerde agenten in actie

De beelden werden gemaakt door Wouter Zaalberg. Hij is documentairefotograaf en had net een serie over de mijnstreek in Limburg afgerond toen hij door de politie voor deze opdracht werd gevraagd. “Ik heb het bijzondere voorrecht gehad om anderhalf jaar lang achterin politieauto’s te zitten en mee door het hele land te gaan. En zo te zien wat de politie ziet”, vertelt Wouter.

En dat blijkt heel divers te zijn. Wouter wist al dat het werk van agenten erg afwisselend was, maar werd tijdens het maken van de foto’s geconfronteerd met de heftige situaties waarin de politie dagelijks terecht komt. “Soms sta je tussen de paarden bij een risicowedstrijd en word je bijna overlopen als ze een charge aan het uitvoeren zijn. En de andere keer sta je bij een heftig ongeluk. De politie rijdt altijd rond, die zijn vaak als eerste bij een ongeluk. Dat is ook heel tragisch, vooral als het jonge mensen zijn die ernstig gewond raken.

Je maakt heel veel diverse en ook heftige dingen mee.”

Maar opvallend genoeg zijn het niet de moment van geweld of arrestaties die de meeste indruk hebben achtergelaten op Wouter. “Het was dit moment”, zegt hij, terwijl hij wijst naar een van de foto’s uit de tentoonstelling. “Ergens in Nederland: een meisje van 14 jaar die zelfmoord wil plegen. Die loopt al op het spoor en wordt er op het allerlaatste moment afgehaald. En het enige wat die agent dan doet, is een arm om haar heen slaan. Zo stonden ze tien minuten. Dat raakt me ook echt, de tragedie van zo’n moment.”

Het doel van Wouter was om zo goed mogelijk in beeld te brengen wat het werk inhoudt, maar daarbij stond hij wel voor de nodige uitdagingen. Want wat leg je wel vast en wat niet. “Ik heb zelf besloten ernstige verkeersongelukken niet te fotograferen. Dat wil je gewoon niet vastleggen. Maar daarnaast heb je ook te maken met privacy. Mensen die niet willen, mag je niet fotograferen. En de mooiste foto's zijn vaak als je er dicht op zit en als je gezicht en expressie van iemand ziet. Maar dat kan bijna nooit. Dus bijna alle foto’s die je hier ziet, zijn mensen die toestemming hebben gegeven of niet herkenbaar zijn.”

Het doel van Wouter was om zo goed mogelijk in beeld te brengen wat het werk inhoudt, maar daarbij stond hij wel voor de nodige uitdagingen. Want wat leg je wel vast en wat niet. “Ik heb zelf besloten ernstige verkeersongelukken niet te fotograferen. Dat wil je gewoon niet vastleggen. Maar daarnaast heb je ook te maken met privacy. Mensen die niet willen, mag je niet fotograferen. En de mooiste foto's zijn vaak als je er dicht op zit en als je gezicht en expressie van iemand ziet. Maar dat kan bijna nooit. Dus bijna alle foto’s die je hier ziet, zijn mensen die toestemming hebben gegeven of niet herkenbaar zijn.”

De fototentoonstelling ‘De hartslag van de straat’ is in Dordrecht nog tot en met 29 februari te zien. Daarnaast reist de expositie in april onder meer door naar Nijmegen.