Ondanks dat Samantha borstkanker kreeg, slaagde ze voor de politieacademie: 'Het voelde bijna onmogelijk'

Het is 25 juni 2024, de dag waar Samantha al maanden naartoe leeft. Vandaag doet ze de sporttest, het allerlaatste onderdeel van de politieacademie. Als ze die haalt, is ze officieel hoofdagent en mag ze vier streepjes op haar uniform dragen.

De test - ook wel de 'Professioneel-fit' genoemd binnen de politie - is vanwege haar ziekte al een paar keer uitgesteld en daarom is dit haar allerlaatste kans. Als ze dit onderdeel niet voor 12 juli haalt, moet Samantha stoppen met de academie. “Dan zou vijf jaar lang keihard werken voor niets zijn geweest.”

Het politiewerk is haar leven, falen is dus geen optie. Die strijdlust om nooit op te geven als je iets écht graag wil, heeft er altijd al in gezeten.

Maar drie jaar geleden werd haar strijdlust enorm op de proef gesteld toen Samantha hoorde dat ze borstkanker had. “Ik dacht toen ik naar het ziekenhuis ging dat het allemaal goed zou zijn en ik met een kwartier weer buiten zou staan. Maar de oncoloog liet me binnen en zei gelijk: ‘Ik ga je nieuws vertellen dat je leven op z’n kop gaat zetten’.”

De mededeling sloeg in als een bom. “Het enige wat ik dacht was: ‘Is het nog te behandelen? Ga ik dood? Kan ik nog werken?’ Zo’n diagnose komt natuurlijk altijd slecht uit, maar ik was bijna klaar met de politieacademie. Het kwam op dat moment écht heel slecht uit.”

Toch ging al snel de knop om bij de Ridderkerkse. De prognose was goed en ze was vastbesloten om beter te worden en alsnog hoofdagent te worden. “Ik heb de eerste weken – voordat ik chemo kreeg – nog volle bak gewerkt (als agent in opleiding, red.). Ik dacht: ‘Ik ga daar mijn uniform in de kast hangen en ik weet niet wanneer en of ik ‘m überhaupt nog wel eruit ga halen.’”

Toen Samantha chemotherapie kreeg, ging haar conditie al snel flink achteruit. “Ik was echt superfit, ik sportte zes keer per week, at gezond, ik deed er alles aan om gezond te zijn. Maar twee weken na de chemo kon ik niet eens meer naar de supermarkt lopen en had ik een stoel nodig in de douche.”

Samantha kreeg 35 chemokuren, immunotherapie en werd geopereerd. In april 2023 werd ze schoon verklaard. Vanaf dat moment ging de knop om en lag alle focus op het verwezenlijken van de droom die ze lange tijd op pauze heeft moeten zetten. Het werd een periode van snoeihard herstellen en het opzoeken van de grenzen van haar lichaam om voor 12 juli 2024 de sporttest te halen.

Bijna onmogelijk

“Ik heb echt heel erg hard moeten werken. Voor een gezond iemand is die sporttest al heel intensief, laat staan voor iemand die nog niet zo lang geleden kanker heeft gehad en die nog aan het herstellen is van de behandelingen. Voor mijn gevoel was het bijna onmogelijk.”

“Er zijn momenten geweest dat ik dacht: ‘Ik weet niet hoe ik dit ooit moet gaan halen.’ Ik heb heel vaak huilend bij mijn personal trainer aan tafel gezeten. Dat ik niet meer wist hoe ik het moest gaan doen.”

“Hij zei tegen dan me: ‘Jij weet dat je het kan, ik weet dat je het kan.’ Dat had ik wel nodig. Ik heb de afgelopen jaren zoveel meegemaakt dat ik toch wel aan mijn lichaam was gaan twijfelen.”

Terug naar 25 juni, de dag van de sporttest. Samantha moet drie onderdelen succesvol doen om te kunnen slagen: 8 minuten fietsen, krachtoefeningen en nog eens 2 minuten fietsen. Ze slaagt voor alle drie de onderdelen.

“Ik kwam van die fiets af en ik was gelijk helemaal aan het huilen”, blikt ze terug. “Het was zo’n ontlading. De afgelopen jaren tijdens mijn ziekte wist ik dat dit mijn grootste struikelpunt zou zijn. Het is zo’n groot blok aan mijn been geweest. Ik was er zo mee bezig en het gaf me zoveel stress. En dat viel op dat moment allemaal weg.”

“Ik heb nu meer vertrouwen in mijn lichaam. Een jaar geleden had ik me nooit kunnen voorstellen dat ik het zou halen. Ik was toen niks waard, mijn conditie was zo slecht. Ik heb mezelf in die zin wel verbaasd, dat ik het heb gehaald door mijn strijdlust en wilskracht.”

“Toen ik in april 2023 mijn laatste behandeling had gehad, ben ik gelijk gaan focussen op het sporten. Mijn lichaam en mijn hoofd hebben nog helemaal geen tijd gehad om alles te verwerken. Ik merk, nu ik de sporttest heb gehaald, dat de vermoeidheid komt. Ik heb gewoon zoveel gas gegeven de afgelopen drie jaar.”

Afgelopen week kreeg Samantha, als kers op de taart, ook een goede uitslag bij haar jaarlijkse controle in het ziekenhuis.

De aankomende tijd staat in het teken van fysiek en mentaal herstel, en het uitoefenen van haar gedroomde politiewerk. En dat niet alleen. Met het bereiken van haar doelen heeft ze ook weer meer ruimte om na te denken over de toekomst. Zoals een bruiloft. In september trouwt ze met haar Jeffrey, “mijn steun en toeverlaat de afgelopen jaren”.