Cocky ontmoet man die ooit haar leven redde: 'Je weet niet zo goed wat je moet zeggen'

Cocky Smith-van Prooijen, toen nog van Prooijen, is nog geen tien jaar oud als ze tijdens het buitenspelen in het Wantij belandt. Zelf meent ze zich te herinneren dat haar jongere broertje gevaarlijk dicht bij de waterkant stond. In een krantenbericht van de Dordtenaar uit 1961 wordt gesproken over een "meisje dat aan het spelen was geweest, en toen een visje had willen vangen en uitgleed".

Hoe het ook gebeurd is, Cocky raakt te water. Wat volgt is voor haar een jeugdtrauma: "Ik had geen zwemdiploma. Natuurlijk had ik wel eens zwemles gehad, maar dat schoot er gewoon bij in. Ook had ik last van bronchitis en met de kleding die ik aan had zonk ik als een baksteen." De vijf jaar oudere Ton Scholten is in de buurt en hoort dat er om hulp geroepen wordt. Hij twijfelt geen seconde, springt het water in en brengt Cocky in veiligheid.

Zowel Ton als Cocky woonden toen op de Staart, waar het verhaal als een lopend vuurtje rondgaat. Cocky was als dochter van de lokale kruidenier welbekend, maar als ze na de reddingsactie veilig thuisgebracht wordt ziet haar vader de ernst van de situatie niet in. Dat het wel levensbedreigend was weet Ton echter nog goed: "Je staat daar, het was behoorlijk koud. Iemand anders was al bezig het meisje te helpen, maar hij verdween óók met zijn hoofd onder water." Door toedoen van Ton komt iedereen uiteindelijk veilig aan wal, maar zonder het ingrijpen was het hoogstwaarschijnlijk anders afgelopen.

Als bekend wordt wat er zich die dinsdagmiddag in mei bij de Prins Hendrikbrug heeft afgespeeld, worden Cocky en Ton opgeroepen om langs te komen bij toenmalig burgemeester Van der Dussen. Ton wordt onderscheiden met een "pluimpje" en een mooie pen. Cocky is na de redding op zwemles gegaan en behaalde vrij snel een zwemdiploma, maar is nog altijd op haar hoede in de buurt van water.

Na het bezoek aan de burgemeester gaan beiden hun eigen weg en spreken ze elkaar nauwelijks meer. Ton, ondertussen 79, heeft de ziekte van Alzheimer. Over die bewuste meidag in 1961 zijn de herinneringen echter nog vaak glashelder. Dochter Jolanda vraagt hem op een dag of hij niet een keer op zoek wil naar "dat meisje" dat hij al die jaren geleden gered heeft. Eerdere pogingen waren op niets uitgelopen, maar met behulp van sociale media is Cocky binnen het uur opgespoord. "Het is onvoorstelbaar, we kunnen er eigenlijk niet over uit dat het zo soepel ging." vertellen Ton en zijn vrouw.

Op zondag 18 mei is het dan zo ver, samen met haar man is Cocky vanuit Dordrecht, waar ze nog altijd woont, naar Papendrecht gereden. Om 14.00 uur stipt staan ze voor de deur bij de familie Scholten. Ook de dochter van Ton is bij de ontmoeting aanwezig, als initiator van de reünie. De koffie staat al te pruttelen en wat volgt is een emotioneel weerzien: "Het was heel bijzonder, je weet niet zo goed wat je moet zeggen. We hebben het natuurlijk over de gebeurtenis gehad, dat ik drie keer wegzakte en hij mijn hoofd boven water had gehouden", aldus een emotionele Cocky.

Ook Ton heeft veel aan de ontmoeting gehad: "Het was zo emotioneel en mooi, zo fijn dat we elkaar zo kunnen ontmoeten. Het was prachtig." Vanuit de familie Smith-van Prooijen werd Scholten nog extra in het zonnetje gezet. Hij krijgt een beker met het woord 'held' daarop en ook zijn er bloemen en chocolade voor de held van '61. Ton is geraakt door het gebaar: "Daarvan schoten de tranen me in de ogen. De beker staat nu veilig achter slot en grendel, in onze glazen kast. Die staat vol met dingen met emotionele waarde, hij mag zeker niet gebruikt worden om uit te drinken."