Stemmen voor slechtzienden: ‘Geen aparte behandeling, wel een kans om te stemmen’

Jozé Vos is in Papendrecht de projectleider van het speciale stemloket voor slechtzienden. Zij is druk in de weer om deze dag voor iedereen succesvol te laten verlopen. Toch maakt ze even tijd vrij om onze verslaggever te laten zien hoe het stemproces voor blinden en slechtzienden verloopt.

Op de tafel in het speciale loket ligt een grote houden plaat met daarin honderden gaatjes. “Daaronder leggen we een stembiljet en dan corresponderen die gaatjes met de intekenbare vakjes op het biljet”, legt Vos uit. “In braille staan de namen van de kandidaten op de plaat. Zo kunnen de stemmers voelen waar ze moeten tekenen.” Voor wie het braille niet machtig is staat er verderop nog een extra hulpmiddel, een audio-apparaat.

De stemmer krijgt bij dat apparaat een koptelefoon opgezet, of zet deze zelf op, en krijgt dan een audiomenu te horen. Daarin komen alle partijen en kandidaten voorbij. Als de stemmer dan de naam hoort waarop gestemd dient te worden onthoudt de stemmer welke lijst en welk kandidaatnummer ingevuld moet worden en kan de kiezer door te voelen op het houten bord uiteindelijk een stem uitbrengen. Het begeleiden van slechtziende stemmers vergt wel wat extra inzet, maar volgens Vos is dat het meer dan waard: “We hebben er veel werk aan, maar het is ook heel plezierig werk. En zo kunnen ook deze mensen hun stem uitbrengen.

Bij de ‘gewone’ stemhokjes even verderop staan Nel en Sonja even te praten voordat zij hun stem uit gaan brengen. “Ik vind het een hele lastige dit jaar. Met mij gaat het goed, ik heb niets te klagen”, zegt Nel. De dames hekelen wat zij ‘loze beloften uit Den Haag’ noemen. “Ze beloven van alles, maar er komt niets van te pas. Dat is het hele verhaal.” Op wie ze willen gaan stemmen weten zij, vijf minuten voordat zij het stemloket inwandelen, nog niet. “We zweven nog…”

Over één onderwerp zijn de beide dames het overtuigend eens: “Alle ruzie en oorlogen, het gebrek aan respect, de harrewar in de politiek. Het moet gewoon een keer klaar zijn.” Beide dames, al iets op leeftijd, zien vooral problemen op de huizenmarkt. Hun kleinzoons, allen in de twintig, wonen nog bij hun ouders. “Ik grap wel eens tegen mijn dochter, je komt nooit meer van ze af”, lacht Nel.