Uit de Wijk: Aandacht voor rouwenden

Het kwam er niet van, totdat Mara Villa TrösT op het internet ontdekte. Ze heeft alle moed bijeengeschraapt en de fiets gepakt. Sofie weet van niets. Aarzelend staat Mara voor het huis aan de Dubbeldamseweg Zuid. De voormalige directeurswoning van Essenhof straalt een intieme rust uit. Dat doet haar goed.

Als de deur opengaat wordt ze hartelijk ontvangen door de Dubbeldamse Hetty Faro. Zij is een van de vrijwilligers bij Stichting Villa TrösT Dordrecht. Binnen treft Mara een warme, stijlvolle inloopruimte. Net een café en een tikje ‘alternatief’ vindt ze. Hetty leidt Mara naar de zitkamer. De vlammen in de houtkachel zetten alles in een vurige gloed. Villa Tröst is een warme ontmoetingsruimte voor Drechtstedelingen in rouw. Voor mensen die door leed zijn geraakt. Mensen van wie de dynamiek van het leven is aangetast en alles is ontregeld. Zij vinden vast een ingetogen pleisterplaats, daar aan de rand van de Dordtse begraafplaats Essenhof, aan de Dubbeldamseweg Zuid 183.

Dankzij bijdragen van de gemeente Dordrecht, Monuta en het Oranjefonds kon in het najaar van 2020 een koffiekamer en theetuin worden gerealiseerd. Villa TrösT is een innovatief project. Het is een zusje van Stichting Villa TrösT Utrecht. Bij een bakkie heerlijke koffie vertelt Hetty aan Mara dat de naam verwijst naar troost. “Qua doelstelling zetten we in op de kracht die in buurten en wijken aanwezig is; het mobiliseren van gewone mensen die gewone mensen helpen.”

De stichting wil aandacht schenken aan mensen zoals Mara. Aandacht aan hun rouwproces. Die aandacht kan helend zijn, zonder dat zij het hulpverleningscircuit moeten ingaan. Hetty vertelde dat Villa TrösT zich niet alleen richt op nabestaanden van een overledene, maar openstaat voor iedereen die met verlies te maken heeft. Zoals te denken valt aan verlies van gezondheid, lichaamsfuncties of van werk. Verlies en verdriet gaan vaak gepaard met ongewenste eenzaamheid. Met die aanpak van aandacht en eenzaamheid voert Villa TrösT feitelijk één van de speerpunten van het gemeentelijk beleid uit. Daarom wordt de stichting gesubsidieerd door de Gemeente Dordrecht.

De stichting is opgericht door Drechtstedelingen. Iedereen, ongeacht levensovertuiging, is in Villa TrösT welkom om zijn verhaal te vertellen of als vrijwilliger naar het verhaal van de ander te luisteren. De organisatie wil een plek zijn waar ruimte mag zijn voor verdriet, voor pijn en eenzaamheid door verlies. Mara voelt zich er nu al thuis. De rust en stilte werken helend. Hier kan zij haar verhaal kwijt.

Aan ons vertelt bestuurslid Jacko de Raad dat de stichting, “… een warme omarming wil bieden door aandacht te geven. De kern van ons doen betreft geloof in de kracht van compassievol luisteren.”

Villa TrösT heeft daartoe een professioneel bestuur bestaande uit Anne Goossensen, Maarten de Beus en Jacko de Raad.

De vrijwilligers van Villa TrösT zijn gericht op presentie, op aanwezig zijn en ontmoeten. Zij proberen zich aan te sluiten bij de gasten en af te stemmen op wat zij nodig hebben. Het perspectief van de ander is leidraad bij hun werk. De webpagina van Villa Tröst vermeld dat vrijwilligers die deze presentie beoefenen kritisch zijn tegenover het maakbaarheidsgeloof in veel methodieken. Presentie is primair gericht op het zoeken naar een zo bevredigend mogelijke relatie tot het leven, óók als dat leven vastzit.

Hetty vertelt dat de Villa tot de coronanoodmaatregelen elke werkdag van 10.00 tot 12.00 uur geopend is geweest. Na de lockdown zullen de openingstijden worden verruimd. In de toekomst zal er ook meer nadruk gelegd worden op activiteiten. Villa TrösT wil een plaats bieden waar sterfelijkheid, dood, verdriet, verlies en rouw aandacht krijgen. Gasten kunnen binnenlopen voor een kop koffie of thee, voor een gesprek of alleen om de stilte te ondergaan. Zij zoeken aandacht om zichzelf te kunnen hervinden. Om óp te leven met betrekking tot een overledene of ander verlies en tot mensen waarmee je verder mag gaan. Daar, in Villa TrösT, vinden zij een luisterend oor om hun verhaal te aanhoren.

Verlies en verdriet kun je niet zomaar even ‘een plaatsje geven’. Zij verdwijnen ook niet. Het leven is niet maakbaar. Mogelijk vinden bezoekers, zoals Mara, wél de kracht om hun gemis en pijn uiteindelijk te verweven met het leven. Mara hoopt dat ook het tijdsbesef zal terugkeren. Dat ze het levensritme kan herpakken. Sofie is blij dat haar moeder daarvoor een weldadige pleisterplaats heeft gevonden.