Vrijdagochtend vroeg, het is net zes uur geweest en ik vraag me af welke aso er in hemelsnaam nu al aan het klussen is. Ruiten sneuvelen en een zaag gaat snerpend door metaal. Dan arriveren er sirenes, heel veel, en ik weet: het is mis in de straat.
Broek aan, dertig seconden tandenpoetsen, jas aan en ik vlieg naar de hoek. De straat ruikt verbrand en ik zie meteen wat er mis is: de oude, vertrouwde Sfinx staat in brand. Vlammen en wolken, brandweerlieden slopen ramen en deuren om binnen te komen. Het is goed fout.
Liefde voor Eethuis Sfinx
Op maandag alle pizza's voor een tientje en een eigenaar die bijna dag en nacht voor de deur staat en praatjes maakt met klanten en voorbijgangers. De Sfinx is al 27 jaar een vertrouwd gezicht in het Reeland. Het Egyptische eethuis is onderdeel van het vaste meubilair van de wijk.
Drie broers - Koptische Egyptenaren van oorsprong - runnen de Sfinx. Er zijn altijd wel mensen. Als ik een week later praat met de echtgenote van Adel, Nellie Pronk, hoor ik hoe diep de liefde soms gaat. Gezinnen die elke week aan hun vaste tafel zitten. Een ander gezicht dat naar Gorinchem verhuisde, maar nog steeds trouw komt. Het is een lange lijst met vaste, trouwe klanten. Ze komen voor de shoarma en pizza. Maar ook voor de broers, die soms voor de klanten zingen.
Die vrolijkheid is er deze vrijdag, een week later, niet. Adel staat zoals vertrouwd voor de zaak, maar staart nu wezenloos in de verte. Het is allemaal gewoon niet te bevatten. Nog steeds niet. Nellie: "Dit is zijn alles, zijn kind. Hij was hier altijd. Hij slaapt nu helemaal niet meer. Soms als ik het eten ga maken zegt hij: ik ga even liggen. Dan maak ik snel alles donker en slaapt hij soms toch drie uurtjes. Dan ben ik allang blij."
Hulpactie
Kleindochter Sandy uit Nijverdal in het oosten des lands trok zich het lot van de Sfinx zwaar aan. Ze organiseerde een hulpactie. Via die