“Maar wij zijn niet de mensen die in een hoekje gaan zitten huilen”, zegt DirkJan vastbesloten. “We gaan gewoon verder met werken, we draaien door. Ook al hebben we er nu wel extra taken bij en moeten we veel zakelijke dingen regelen, zoals collega’s ondersteunen en contact hebben met collega-bakkerijen om te kijken of we eventueel medewerkers kunnen herplaatsen.” Zelf bij een collega aan de slag gaan, zien de broers niet zitten. “We zijn te jong om te stoppen met werken”, licht Henk toe. “Maar onder iemand anders gaan werken zien we niet zitten, dat zou een rare situatie opleveren.” “De liefde voor het vak zal altijd blijven, maar wij gaan niet verder met dit beroep”, vult DirkJan aan.
Met een andere baan zijn ze voorlopig helemaal niet bezig. “Eerste onze medewerkers goed onderbrengen, dat is het belangrijkste.” En er moet natuurlijk gewoon elke dag nog brood gebakken worden. “Onze handen blijven wel wapperen, dat hebben ze altijd gedaan.”
Voor DirkJan en Henk was het moeilijk om de beslissing te nemen. We hebben er wel wakker van gelegen en nog steeds eigenlijk. Maar de reacties van klanten die we krijgen zijn hartverwarmend.
Het zijn mensen die gunnen dat het goed met je gaat. Mensen die met je meehuilen. De schok is groot, de verbazing is groot. En ook bij ons. We hadden nooit gedacht dat het zo zou eindigen.
Maar we maken liever zelf de keuze te stoppen dan dat die door de bank wordt gemaakt”, vindt DirkJan.
De broers hopen dat een andere bakker nog brood ziet in de filialen en de winkels wil overnemen. “Maar als er geen oplossing komt, dan stopt het gewoon.” En komt er na 90 jaar einde aan een levenswerk.
