Het werk is intensief en met regelmaat zijn materialen of medicatie niet voorradig, of over de datum. Het ziekenhuis heeft recent wel twee splinternieuwe ambulances met toebehoren in gebruik kunnen nemen. Dat maakt het makkelijker en comfortabeler om volgens het Nederlandse ambulanceprotocol te werken. Maar de mogelijkheden om patiënten daarna aan te bieden voor specialistische hulp zijn op Bonaire beperkt. Vaak gaat de verpleegkundige na aankomst in het ziekenhuis zelf verder met het behandelen van de patiënt die zij/hij zelf heeft binnengebracht, onder het beleid van een basisarts. Voor bijvoorbeeld complexere operaties met langdurige beademing of een catheterisatie is vervoer naar Aruba, Curaçao of Colombia nodig.
Bijzonder situaties
Dordrecht en Bonaire zijn allebei een eiland, maar daar houdt de vergelijking op werkgebied dan ook wel op, volgens de vrouwen. “Het gekste dat we tot nu toe hebben meegemaakt, was een reanimatiemelding aan boord van een zeilschip. Wij gingen daar samen op af. We bleken alleen bij de zeilboot te kunnen komen met behulp van een speedboot. Om bij de speedboot te kunnen komen, moesten wij in onze uniformen en met onze materiaal oor vrij diep water waden. Na terugkomst moesten we meteen verder werken op de SEH. De rest van de de dienst hebben we drijfnat rondgelopen.”
Ook de klachten en het letsel waar de verpleegkundigen mee te maken krijgen, verschilt van de ziektes in Nederland. “Momenteel is het hier toeristisch hoogseizoen, er meren veel cruiseschepen aan waarop wij hulp moeten bieden. Wij krijgen ook te maken met duik- en snorkelongelukkken, letsels door zeedieren, patiënten met dengue: allerlei situaties die we in Nederland maar zelden aantreffen en waar we veel van leren.”