Van gips naar goud: de prijzenkast van Lotte van Drunen is nu bijna te klein

In de prijzenkast van de Sliedrechtse kun je je kont niet meer keren. Wie de inloopkast binnenwandelt, ziet links, rechts, hoog en laag allerlei bekers, medailles, nummerplaten en andere bijzondere herinneringen. “Ik bewaar alles”, lacht ze.

Zo ook het gipsbeen waar haar seizoen eind vorig jaar mee begon. Tijdens een training in de Verenigde Staten breekt ze haar enkel op drie plekken. Onduidelijk is of ze op tijd fit genoeg is voor de seizoensstart. “Eigenlijk had geen enkele dokter verwacht dat ik de eerste wedstrijd zou halen. Toen hebben we er heel veel tijd in gestoken dat ik het herstel met een maand kon verkorten.”

En zo geschiedde: de toen nog 17-jarige Lotte redt de seizoensopener en wint meteen. Een paar maanden later, als de wereldtitel heel dichtbij is, reist ze af naar de laatste Grand Prix van het seizoen in Australië.

Daar rijdt ze ‘op safe’ naar een derde en een vierde plek, voldoende voor titelprolongatie. “Vier rondjes voor het einde van de laatste manche zag ik allemaal fotografen op het startveld verzamelen”, merkt ze op. “Ik dacht: doe dat nou niet, laat mij eerst even die manche uitrijden.”

Dat lukt foutloos, waarna ze door haar familie in een kudde fotografen en cameraploegen wordt onthaald. Een vreugde-explosie volgt.

De dag erna begint ze aan de lange reis van Darwin naar Sliedrecht, waar de prijzen een plekje krijgen en Lotte een rondleiding geeft. “Alles wat hier staat, is van dit seizoen… o nee, dit is van vorig seizoen”, lacht ze. “Als je op een gegeven moment geen ruimte meer hebt, komt het overal te staan.”

Naast het gipsbeen is een zwart-gouden helm te bewonderen. “Ik had gevraagd om een nieuwe helm voor de laatste wedstrijd. De week van tevoren werd mij verteld: ‘sorry, dat gaan we niet meer halen’. Op de finish in Australië kreeg ik de helm alsnog, maar dan in het goud. Dat was wel heel speciaal”, glundert ze.

Lotte geniet ongetwijfeld van haar tweede wereldtitel, maar is hongerig naar meer. Daarom gaat ze in november opnieuw naar de Verenigde Staten. “Sowieso om wat meer wedstrijdritme op te pakken, want ik heb dit jaar vanwege mijn blessure amper wedstrijden gereden. Daarna gaan we beginnen richting volgend jaar.”

Want in de maanden nadat ze volgende zomer haar negentiende verjaardag viert, wil ze voor de derde keer op rij wereldkampioen worden. Ook wil ze een paar races in het mannen-WK rijden. “Ik denk dat het de droom is voor iedere dame om tussen de mannen mee te kunnen rijden en ik denk dat ik daar in de toekomst zeker kans op maak, maar dan moet ik sterker en zwaarder worden.”